Netjes op tijd stond de taxi voor de deur. Zat in het arran-gement. Ik was vroeg. De zaal ging open om 21u en de show zou rond 21.30u beginnen. Vijf frisse jonge meiden speelden met viool (3), cello en contrabas het voor-programma. Ik werd voorzien van mijn eerste cocktail een cubalibre. 
Dan vertrekken de meiden en wordt het podium klaargezet voor het grote spectakel. Tegen 21.30u komt de club van zo'n 12 muzikanten en vocalisten het podium op en worden we welkom geheten tijdens het bekendste num-mer van de Buena Vista Social Club. Een van de optredende in Cuba zeer bekende solisten, is het laatste origi-nele lid van de oorspronkelijke bezet-ting. Er treden oudere en jongere suc-cesvolle zangers en zangeressen op begeleid door de band. Vooral de oudere (70+) leggen hun hele ziel en zaligheid in de songs. De jongeren zijn meer van het ophemelen van het pu-bliek. En een geweldig danskoppel geeft door hun fraaie dansmoves, nog eens een extra dementie aan de show.
Het werd geweldig en best wel een beetje emotioneel. Ja er zijn wel en-kele traantjes gelaten. Het tempo lag best hoog. 
Tijdens mijn Sangria, werden al gas-ten per land bedankt met een kort muzikaal intermezzo en het vertonen van de vlag.
Van de meeste landen kon ik het aar-dig volgen. Voor Nederland volgde een marsachtig iets. Ik denk dat wij verward werden met Duitsland, maar de bedoeling was goed. Na dit eerbe-toon werden ook hier, net als bij Tro-picana Festival een hele rits gasten op het podium getrokken om een aantal dansmoves met elkaar te maken. Ben de man in het wit, die zulke geweldige drumsolo's gaf ben ik nog even op de foto gegaan. Hij vertelde dat hij een aantal keer meegespeeld had tijdens het North Sea Festival in Den Haag. Leuk toch.
En natuurlijk even op de foto met die mooie serveerster die mij zo goed verzorgd had en nog net op tijd een mojito kwam brengen.

Toen ik beneden kwam stond mijn taxi al klaar en dook ik 20 minuten later met een bijzonder goed gevoel mijn bed in.  

Het is ongelooflijk hoe die klassieke auto's op de weg blijven wanneer je die enorme kuilen en gaten in het wegdek zit.
Voor meer auto's klik hier

Dag 20 - 21 februari
Vroeg op omdat mijn vliegtuig om 10.15 zou vertrekken. Juan Carlos, had binnen zijn netwerk een taxi geregeld, zodat ik zeker winst dat hij kwam en net iets minder kwijt was dan een de standaard Yellow Cap. En inderdaad ruim een kwartier voor de afgespro-ken tijd, stond hij voor de deur. (6.00u). JC was zijn bed uitgekomen om mij uit te zwaaien. Geweldige ke-rel, heel behulpzaam en met allemaal goede tips.
Aangekomen op het vliegveld meld ik mij direct bij de incheck van American Airlines. Biedt mijn paspoort en de Esta aan omdat ik via Miami naar Kingston vlieg. 'Helaas kunnen wij u niet meenemen' kreeg ik te horen. U heeft een E-Visum nodig om Amerika in te komen, maar die krijgt u niet wanneer een Esta heeft die 3 jaar gel-dig is. 'Why'. Stamelde ik enigzins. 'Why made AA a reservation while I can't use this tickets?' Daar had ze ook niet direct antwoord op, maar ik kon rechtsomkeerd maken en een andere vlucht boeken die Amerika zou omzeilen. Wel vertelde ze nog dat Amerika een beleid voerde omdat Cuba als gevaarlijk land wordt gezien. Allemaal politiek.  Ik ben nog naar het kantoor van Caribean Airlines ge-weest, maar daar was maandagmor-gen om 7 u natuurlijk helemaal nie-mand. Een optie. Terug naar Havana, terug naar JC, die mij vast wel kan helpen. Alie, een Keniaan, status-houder, sprak goed engels en had toch niets te doen, dus die heeft mij op sleeptouw genomen met de local Taxi, eerse naar het oude centrum, twee reisbureaus. Die konden niets betekenen. Toen met een taxibusje naar Miramar, helemaal aan de andere kant van Havana, naar een zakenlijke omgeving waar zo'n zeven reisbureau's (w.o. Air-France en KLM) in een soort winkelcentrum zitten. Reisbureau in, uit, andere in, tot we wat opties hadden.
Uiteindelijk waren de drie opties:
1/ Met de bus naar Santiago de Chile (zuidelijkste puntje van Cuba, 750 km) en dan vliegen via de Caiman Elanden naar Kingston.
2/ Vliegen naar Panama en dan door naar Kingston
3/ Trip afbreken en een vliegreis naar Amsterdam boeken.
Ik was hier nog niet klaar, dus 3 viel direct af. Eerst 11 uur bussen en dan twee start en landingen, wellicht iets te veel van hety goede. Dus het wordt optie 3. Woensdag op zijn vroegst. Dus twee dagen extra in Cuba.
Een andere vriend van JC, Orlando heeft twee woningen en beheerd er nog eens drie voor anderen. Hij bood mij een mooie kamer met badkamer voor de twee nachten omdat JC volge-boekt was. Na Alie iets te eten te heb-ben aangeboden, heb ik een straat verder een bankje gezocht en heerlijk ruim twee uur classics zitten kijken om bij te komen van de ochtendperi-kelen. Het was geregeld, dus komt weer goed.
Even een biertje gehaald en vervol-gens ruim 1,5 uur Cubanen zitten opserveren. Hoe doen ze, wat hebben ze aan, hoe communiceren ze met elkaar. Soms is er te zijn en dit te aanschouwen ook gewoon goed en hoef je niet museum in, museum uit om jezelf te vermaken. Deze dag was 'extra' dus je hoeft dan niets te doen. Ja lekker een paar uur over het water staren, luisterend naar de lekkerste latin muziek, met een gekoelde con-tainer met 2 liter bier naast je, bij een temperatuur van zo'n 27 graden, kij-ken naar de bootjes en de perikelen van de dag nog eens overdenkende.
   

Dag 21 - 22 februari
Toch redelijk goed geslapen. Op pad voor een goed ontbijt.
Nog even gedacht een toer te maken naar de hagelwitte stranden 20 km verderop, maar na de eerdere perike-len toch besloten in Havana te blij-ven. Lekker op mijn gemak naar het eerder genoemde 5-sterren hotel ge-lopen. Eerst een uurtje Wifitijd gekocht om mijn email uit te lezen, even te Facetimen en Polarsteps bij te werken. En geconstateerd dat mijn accomodatie in Kingston de reserve-ring geannuleerd had. Dus even naar alternatieven gekeken en er een ge-reserveerd, helaas stopte het in de laatste stap bij de betaling. Visa werd geweigerd. Misschien omdat ik een open WiFi gebruikte. We zien wel.  Daarna lekker in zo'n grote fautteuil in de tuin van het hotel laten zakken voor een lekker cappochino en een lekkere cocktail. Een uur met een nederlands koppel zitten chillen en daarna nog ruim een uur op een schommelbank aan de rand van de tuin gezeten met uitzicht op de boulevard en de oceaan., met op de achtergrond de muziek van een trio. Havana wordt over de gehele kustlijn van het water gescheiden door een muur en kent geen stranden, dus pootjebaden zat er niet in.
Hier ook weer veel zwerfkatten, broodmager. Gelukkig zie ik dat er iemand is die ze wat te eten geeft.
Toch een leuke kerk, een hele oude klassieker, weer een bruidspaar, pan-den waar alleen de gevel nog van staat, een klassieker op schaal (1:18), toch een echte winkelstraat en een, het lijkt wel een paddenstoel.

Je kunt zien dat er een deel van Hava-na in opbouw is gezien de torenflats en nieuwe hotels die aan de kustlijn gebouwd worden. Terwijl een stadion
en een waterpark een paar honderd meter verderop zwaar liggen te ver-pauperen. Het Amerikaanse consulaat wordt zwaar bewaakt en zal in de we-ken na mijn bezoek veelvuldig in het nieuws zijn i.v.m. het Havanasyn-droom, waaraan honderden Ameri-kaanse ambtenaren zouden leiden en na vijf jaar niet bewezen kan worden.
Een hele lange wachtrij voor het ben-zinestation, een beeld dat wij uitslui-tend kennen uit de oliecrisistijd.

Omdat mijn verblijf dus twee dagen lan-ger werd, was ik door mijn cashpesos heen. Ik moest dus op zoek naar een ge-legenheid waar ik met Visa kon betalen, om te voorkomen dat ik straks met en stapel pesos door moest. Op het vlieg-veld kun je immers niet met pesos beta-len. Nou wist ik dat er enkele weken ge-leden een nieuw hotel zijn deuren had geopend. Ik denk dit is een mooi kans om die eens uit te proberen. Je bent wel wat meer kwijt, maar voor de laatste maaltijd in Cuba, moet dat kunnen. Bij binnenkomst stond er een saxofonist de lekkerste nummers uit de jaren 60-en '70 te spelen. De tijd heeft hier in vele op-zichten echt 50-60 jaar stilgestaan. Het eten was erg goed. Biertje erbij. Wat wilt u Cristal of Bavaria. Vanzelfsprekend voor Cuba gekozen.
Ik was toe aan een koffie. De saxofonist was gestopt en in een nis was een ou-dere man achter de vleugel gaan zitten die daar opgesteld stond. Ik was de enige gast in het bargedeelte, dus denk ga eerste rang zitten, dat is voor hem ook leuk, Laat ik mijn koffie daar bren-gen. Hij speelde op een heel bijzondere manier met veel accorden en natuurlijk bekende hits uit de 60-er jaren maar ook cubanmusic, music from Agentina en Brasil. En natuurlijk applaudisseerde ik na elk nummer. Let it be (Beatles), La vie an rose, Smoke gets in your eyes, Lady is a Tramp, heerlijk. Na een drie kwartier nou zijn kunsten te hebben geluis-terd, werd het voor mij tijd om mijn bed op te zoeken, ik moest immers vroeg op (3.30u). Ik vertelde over Opa de Laat, pianist van beroep, die alr]tijd een nummer speelde wanneer ik op visite kwam. 'Fur Elize'. De pianist vertelde mij het niet echt te kunnen spelen, maar zij zou het proberen. En warempel, ik kreeg mijn stukje 'Fur Elise' (zie video) in Havana Cuba op zomaar een dinsdag-avond. Na hem vriendelijk bedankt en een drankje aangeboden te hebben, ging ik met een lekker gevoel richting mijn kamer.
Vaak zit het mee en soms wat tegen. Ik ga naar Cuba voor de Buena Vista en de salsa en uitgerekend op de dag dat ik vertrek is er het Festival de la Salsa, vijf dagen lang.
En nu denk je misschien "wat heb ik
weinig auto's gezien". Klopt! Klik hier
  

Bekijk de video's van Buena Vista Social Club-tribute: 
De opening / part. 2 / part 3 / part 4 / part 5 / part 6 / part 7

Wat een gekke bomen hebben ze hier toch. De groenteman heeft hier een open-luchtwinkel van 7 tot een uur of 22 u. Elke avond moet het hele spul weer naar binnen. Vertelde al eerder over de kippen op straat. Bootcampen is lekkerder in het park, dan in zo'n muffe sportschool. Een muziekschool, oude Alfa Romeo en 
toch een soort winkelcentrum in wat op een parkeergarage lijkt.

Het Habana Café was helaas gesloten. Een kans om terug te gaan naar de 60tees, helaas. Daarnaast het splinternieuwe hotel.


HAVANA (Cuba) samengevat.
Bijzonder vriendelijke, behulpzame mensen. Veel vuil in het openbaar groen. 
Deels in opbouw, maar voor een groot deel ook in verval. Fantastisch wagenpark dat wel heel veel luchtvervuiling veroorzaakt. Leven is spotgoedkoop evenals het openbaar vervoer. Bar slechte wegen. Eén maand per jaar regen. Temperatuur van minimaal 25 graden oplopend tot ver boven de 40 graden in de zomer. Muziek en dansmeindend land.
Voor herhaling vatbaar: Zeker


Er gaan 150 Jamaicaanse dollars in een €. Dus vergelijkbaar met de Cubaanse Pesos.

Het kleinste biljet is dus ongeveer € 0,33 waard.

Dag 22 - 23 februari

Orlando had een taxi geregeld en de taxi meldde zich 25 minuten voor de afgesproken tijd. Ik dacht 'gaan met die banaan'. Ik heb Orlando daarom niet meer gezien. De  taxichauffeur telde nog even het geld voordat hij de weg naar de vertrekhal opreed. Ik heb zeker een onbetrouwbaar hoofd. Nu sprak hij geen woord Engels, dus was het erg stil geweest.
Er stond al een lange rij voor de in-checkbalie en ze mochten denk ik niet voor 5 u beginnen. Oeps com-puterstoring. Jeetje wat duurde dat allemaal lang. Uiteindelijk simpel door bagagecheck en douane. Broodje, drinken en hop het vliegtuig in op weg naar Panama.
Weer zo'n immens groot prachtig nieuw vliegveld met een supersnelle wifi die je 30 minuten mocht gebrui-ken. Relaxed.
Binnen 1,5 uur zaten we alweer in het vliegtuig van  Copa Airlines om een klein half uur daarna te vertrekken richting Kingston Int. Airport. Goede vlucht, beetje (te) harde landing. Faccinatiecheck. Douane. Geld wisselen. 150 Jamacainse dollars voor 1 American $. Zelfde koers dus als de Cubaanse pesos. En dan na een bijzonder leuk gesprek met de da-me van de taxicentrale, een taxi om de gok te nemen voor Spanisch Dream Hotel.

 

Inmiddels aangekomen op de vervan-gende accomodatie met de taxi. Altijd weer even wennen als hij aan de ver-keerde kant instapt. En weer lekker engels praten. 

 

Even rondgekeken mbt de faciliteiten. Het appartement is zeer naar tevreden- heid en het Kingsizebed geweldig, maar voor de rest zou dit 5*hotel in Nederland niet veel verder komen dan 2,5 max 3*. De werkelijk komt op een flink aantal vlakken niet overeen met de beschrijving. Ander land andere begrippen. En ik heb een geweldig bed, waar je met zijn vieren in zou kunnen en dat is toch het allerbelangrijkste.

Tijdens de rit van het vliegveld was mij al opgevallen: weinig hoogbouw, heel veel nieuwe auto’s (na 2015) en dan heel veel japanners, mega veel verkeer in centrum, marktkooplui aanzienlijk armoediger dan in Mexico, wegen aanzienlijk beter dan in Cuba maar nog veel oneffenheden, heel veel afrikanen (heel zwart). Goed geslapen. Geen water. Schuld van de overheid, zeggen ze. Hup andere kamer douchen. Prima. Eerste buurtverkenning. Geen bakker, wel afhaalrestaurant. Ontbijtje gehaald, pindasoep met Jamaicaans gin-gerbeer. En direct had ik al een vriend-je hier. Wel trek na mijn diner giste-ren, klein zakje chips en klein zakje koekjes, het enige dat het hotel te bie-den had op deze nationale feestdag. Gasten laten hier bezorgd.nl komen met eten, maar op een feestdag wordt er niet bezorgd. Daarna met de taxi naar het Bob Marley Museum gegaan. Tour gedaan door Bob’s huis waarin nu zijn materiele nalatenschap is gehuisvest. Ricky was onze gids. Helaas streng verboden te fotograferen. Toch stiekem een foto kunnen maken van een im-mens grote mengtafel die gebruikt werd bij de opnames. In een naastgelegen studio stond een nog grotere, een bat-terij van wel 30 audioapparaten (nog steeds werkende), een piano, de slag-instrumenten die Bob - en een gitaar. Ziggy, een van zijn 10 kinderen (7 zo-nen en 3 dochters) gebruikte de studio later opnieuw en moderniseerde iets. Bob en de Wailers hebben hier dui-zenden uren doorgebracht en velle honderden kilo's Marijuana gerookt. Gastenkamers vol met gouden platen, krantenartikelen, huiskamer en gang vol trofeeën, slaap-kamer helemaal gewijd aan Rita met foto's en kleding, slaapkamer met zijn geliefde Gibson-gitaar, kleding, bijzondere geschenken van buitenlandse koningen, presidenten en andere hoogwaardigheidbekleders. Vooral uit Zimbabwe, waar hij een so-lidariteitstour deed, bijzondere ge-schenken w.o. een paar koninklijke slippers. Ook het kus-sen waarop hij zijn meditaties deed en een pot voor de cannabis zijn nog aanwezig, allemaal achter glas. Hij was veganist, mediteer-de en sportte veel en daarbij zeer com-petatief. Ook de kamer bezocht waar de schietpartij had plaatsgevonden met twee kogelgaten in de muur en een in de vloer. Een incident dat plaats vond bij zijn huis niet om zwart of wit, maar alleen maar om de rasta. Beelden wor-den getoond van die bijzondere dag die gelukkig geen doden opleverden.
Bob werd op kanker gediagnotiseerd maar is in eerste instantie genezen verklaart. Enkele tijd later, toen hij in Pensylvania met stuiptrekkingen na een joggingrondje gevonden werd, naar het ziekenhuis gebracht, bleek de kanker door zijn hele lichaam inclusief zijn hersenen uitgezaaid te zijn en dus ongeneeslijk. Hij heeft toen nog enkele concerten gegeven, dat zagen we in een dokumentaire die getoond werd in het museum.
Toen hem gevraagd werd of hij rijk was, antwoorde hij: "Het gaat in het leven niet over geld maar over LOVE. Hou van jezelf om van andere te kunnen houden en geef veel liefde aan diegene die je lief zijn". Zijn laatste dagen zat hij vaak achter zijn huis, de plek waar de tekst op de muur is aangebracht.
11 mei 1981 overleed hij op 36-jarige leeftijd.

Daarna naar Devon House gelopen 2 km verderop. Een huis en landgoed dat is ogezet door de eerste zwarte millio-nair op Jamaica. George Stiebel ver-worf zijn vermogen door goud te der-ven in zuid Amerika en ontwikkelde zijn landgoed tussen nog twee welgestel-den eind 19e eeuw tot wat the Millio-nair’s Corner werd o de hoek van Trafalgar Road en Hope Road. In 1990 werd het landgoed tot nationaal monu-ment verheven.
Bekijk hier de promovideo.

Ondanks dat de chauffeur v.a. het vliegveld aangaf dat Jamaica veilig is, ben ik gisteren toch op pad ge-gaan met een reserve portomonee, reservetelefoon en zonder CC. De foto’s zijn genomen van de telefoon, dus minder scherp. In mijn reserve portomonee wat handgeld en verlopen pasjes die ik bij bedreiging direct zal afgeven.


Dag 23 - 24 februari
7.48u wordt ik wakker door het trillen van mijn telefoon naast me op het e-norme matras. Jo staat op het punt naar de Huishoudbeurs te gaan en wil nog even Facetimen.
Zo nu eerst even aan mijn verslag om mijn belevenissen met jullie te delen. Douchen en op pad. Ik wil even kijken naar de enige kerk die ik in de omgeving heb kunnen vinden en naar Mandela Park. Ik besluit om te gaan lopen. Ik heb geen kaart van Kingston kunnen vinden gisteren dus even een foto van internet. Ik heb gezien dat, doordat er hier veel eenrichtingverkeer is, je er lopend bijna net zolang over doet dan met de taxi in dit drukke verkeer.
De kerk was qua grote niet te vergelij-ken met die die we in Mexico en Cuba hebben gezien en bovendien niet open vandaag, helaas. Dan naar Mandela Park. Eigenlijk is dit het stukje oude centrum van Kingston waar je nog de straat-handel vindt.
Dan passeer ik het gebouw van de Jamacainse radio en tv met natuurlijk een groot eerbetoon aan o.a. Bob Mar-ley op de muur.
De winkeltjes zijn oud en er zitten nog overal tralies voor ramen en deuren. Zelfs zijn er winkels waar alles achter glas zit en je vanachter een hek aange-sproken wordt. Onderweg naar het centrum zou ik brood met kip als ontbijt hebben, de kip gegrild op een grote grill in een barbequeton was echter nog niet klaar en werd mij in ieder geval wat brood kosteloos aangeboden, lekker vers. In het centrum natuurlijk genoeg eetgelegenheden. Ik was al wat hallen gepasseerd waar je volgens het oude draaiende schijven-systeem flink kon gokken, maar ook andere vormen van lotto worden aangeboden.
Hier en daar heel veel kleurrijke plan-ten-struiken, dat het straatbeeld wel opvrolijkt. En weer die grote speaker-boxen waar de reggaemuziek uitknalt. We zagen dat eerder in Mexico-City. Opvallend is dat veel winkels niet alleen retail doen maar ook groothandel zijn. En dan die elektriciteitspalen die het beeld bederven, grote watertanks op het dak en enorme schotelantennes wellicht voor tv en radio.
Kleine busjes daar barst het van en zeker rond het busstation waar ik was. Ik zie een tweetal stadsbussen. Touringcars heb ik hier helemaal nog niet gezien. De kleintjes zijn regelmatig zijn ze leuk opgepimpt. Dat zie je ook soms bij de motoren.
In het centrum genoeg politie, dus e-ven op de foto met zo'n mooie Jama-cainse politieagente.
Naarmate je verder het centrum uit-loopt, worden de winkels moderner en met elkaar in winkelcentra onderge-bracht. En dan zie je ook de KFS's, Burger Kings en Popeyes, een andere burgerketen.
Teruglopende zie je ook de Blue Mountains een enorme bergketen dat zich ten noorden van Kingston bevindt. Ook zie de enorme hoeveelheid woningen die tegen deze zuidzijde van dit gebergte gebouwd zijn.

En dan ja hoor, ......... Heinekenre-clame. Ze moeten hier ook aan de 0.0%.
Er staan allemaal bungalows rond mijn hotel en daar staan een aantal verdomd leuke tussen. Zoals aange-geven hier geen woonhuizen met meerdere verdiepingen.
 Langs de weg had ik deze poster gezien, denk leuk muziek, gaan we doen. Taxi besteld voor DownTown. Ruim een kwartier onderweg. 

Het was nog wat rustig daarom even doorgelopen naar de kust. Kingston heeft aan de ene kant de bergen en aan de andere kant een baai die in de oceaan uitkomt. Even een beetje uit-waaien nabij moderne hoogbouw van het toeristische gedeelte van King-ston.

En er zijn nog genoeg mensen die iets van de overheid nodig hebben, gezien de massaś mensen voor het over-heidsgebouw.

Datgene waarvoor ik gekomen was, viel een beetje tegen. Er waren e-norme boxen opgesteld en de Dj draaide wel erg hard.
Dit was het artistieke gedeelte van Kingston met heel veel wandschil-deringen. Daarom teruggegaan waar ik eerder aan het water had gezeten. Daar draaide ook een Dj, de lekkerste reggaemuziek maar op een normaal volumeniveau en daar kwamen ook allemaal gasten in tradiotionele Jamaicaanse kleding. Onder het genot van een Jamaicaans biertje bijna anderhalf uur zitten genieten van muziek en de ondergaande zon.
Ik had mijn taxichauffeur gevraagd mij om 20u weer op te pikken. Ik wilde het niet te laat maken hier in downtown. Je moet de kat niet op het spek binden.

Taxi's
Van links naar rechts en terug, om steeds een gaatje te vinden met een hand en de andere zitten bellen bij 70 km door de stad. En telkens ontwij-ken ze net hun remmende voorgan-ger. Of je ziet van beide kanten de auto's op je afkomen en proberen er nog even voor te drukken. Men rijdt hier als gekken en constant dat ge-toeter, wanneer er niet gelijk opge-trokken wordt of als men een zij-waartse beweging vermoedt.
Een taxirit van een kwartier, kost 800 $ = € 5,33.

De woningen waarover ik het had doen een beetje Amerikaans aan.
Op de onderste foto zijn de wonin-gen tegen de berg aan te zien. 


Deze was wel heel bijzonder, misschien gek, maar leuk om te vermelden omdat ik dit nog niet eerder heb meegemaakt.
Het was gisteren bij het Devon House. Even toiletteren en dan kom je dit tegen. Naast de papieren handdoekjes een centrale toiletrol. Dit betekent dat vóór dat je het toilet bezoekt, je even moet nadenken over ...... nou ja vul maar in. Lastig als je ..... verwacht en het blijkt toch ...... te zijn. 


Dag 24 - 25 februari
Alweer de laatste dag in Jamaica. Morgen weer een vliegdag. Ik had van de dame van de receptie naast het Bob Marley Museum en Devon House, nog twee bezienswaardig-heden doorgekregen.  Hope Gardens ligt vrij ver uit het centrum. Maar Emanicipation Park, een kwartier met de taxi. Ik denk het is vandaag weer 30 graden, ik maak een mooie wandeling. Onder-
weg even ontbijten en wa-
ter kopen en hop richting het park. 
Onderweg kwam ik toch nog een kerkje tegen. En dit winkeltje met allemaal rastagerelateerde artike-len met natuurlijk Stir it up luidklinkend uit een grote speakerbox. 
Het is een heel verzorgd park waar veel gejoggd wordt, een enorme diversi-teit aan bomen en struiken
Een laantje met vijverba-
nen en een tiental borst-beelden en een muziek-koepel waar gerepeteerd wordt waarschijnlijk voor
een optreden vanavond.
Maar om nu te zeggen een bezienswaardigheid. Wel-licht dat de Kingstonaren trots zijn op dit best wel grote park. Besluit een bankje te zoeken en eens te kijken wat men zoal doet.
Eten, drinken, chillen met elkaar, er komen hoe lan-ger hoe meer bezoekers. Het loop tegen 12u, dus wellicht is dit hun zater-dagbezigheid. Er vormt zich een heel groep kinderen rond een dame die ze lijkt voor te lezen. Kortom veel activiteiten, waar wij niet echt van opkijken.
Daarna doorgelopen naar New Kingston. Een inder-daad veel nieuwere wijk met hotels, prachtige kan-
tiren van financierings-clubs, de Rotary en een private club. Duidelijk een hele andere wereld dan het oude centrum, waar regelmatig gebedeld wordt en heel af en toe iemand op een bank of op straat ligt te slapen. Iets wat ik in Havana niet heb gezien. Maar daar heerst dan ook een strak beleid tegen zwerven.
In de straat zat een vis-en barbequerestaurant waar s'avond een reggaeavond zou plaatsvinden. Ik denk in de straat maakt het niet uit als het wat later wordt.
Zo lekker gaan eten, drank-je erbij en genieten van de amateuroptredens. Einde-lijk gelegenheid voor een Jamacainse rum. Pff, ze zijn niet zuinoig hier. Het terras zat op 1 hoog, dus een lek-ker windje erbij en nu zag je de huizen tegen de berg beter met al die lichtjes.
Zou haar fohn ontploft zijn of zat ze met haar vinger in het stopcontact? 

Bekijk hier de video's:
part 1  / part 2 / part 3


Dag 25 - 26 februari
De taxi was keurig op tijd 5.00u. Op weg naar het vliegveld van Kingston. Vandaag vlieg ik met InterCaribean eerst naar Pro-videncales (Turks-en Caicoseilanden) en dan door naar Santo Domingo (Domini-caanse Republiek). We hebben een klein vliegtuig zodat we als vanouds over het platform naar SD. Daar worden we met een bus opgehaald en naar de aankomst-hal gereden.
Ik heb niet alleen een mooie foto van de kust van Providencales kunnen maken, maar ook van Santo Domingo en het vliegveld aldaar, waar we eerst langs vlogen om vervolgens een draai van 180 graden te maken en er te landen. De baga-gecontrole hier stelde echt niets voor. De taxi die geregeld zou zijn was er niet, dus een andere genomen. Een stuk goedkoper. De tocht naar het hotel duurt meer dan 20 minuten en ik krijg een mooie eerste in-druk van SD. Grote bergen huisvuil langs de weg. Ook een stapel van zo'n 150 auto-banden zo op een stoep, vrolijken het straatbeeld op. (niet dus). Het straat-beeld in het koloniale centrum ziet er nauwelijks anders uit, dan dat van Me-xico City, Havana of Jamaica. Allemaal armoe troef. 
Ook hier gekozen voor een 5*-hotel. Maar wat een verschil. Van een hotel zonder bar, een puinbak receptie, waar je door een klein gat in de ruit moest praten,  twee dagen geen water, daarna lauw water, geen restaurant, een be-dompte lounge en drie verouderde fitnesstoe-stellen als gym ergens in een buitenwijk, naar een hypermodern hotel met alle voorzieningen die je kunt wensen, 21 ver-diepingen, uitzicht op zee, een bijzonder lounge, hal met twee glazen liften en een open receptie en picollo's en uitgebreid buffet, met een prijsverschil van € 30 per nacht. Die in Jamaica had echt 3 sterren teveel.
Ik belande op de 19e verdieping. Het uit-zicht is fabuleus. Kijk vanuit mijn bed over de oceaan.
In de namiddag lekker langs te boulevard slenteren. Er is niet heel veel strand. En wat er aan strand is, ligt net als in het deel tussen de strandjes en de boulevard-muur, heel veel afval.
Het is wel gezellig en er klinkt latin uit de diverse eet-en drinkgelegenheden.
(zie video)
Ook de speeltuin gezellig druk, maar het is dan ook zondagmiddag. Het is hier car-navaltijd. De receptioniste gaf aan voor donker of ergens binnen te zijn of in het hotel te zijn.
Dus om deze tip te negeren met ook nog eens de risico's van drankmisbruik, dan maar niet. Wel heb ik op een terrasje aan de boulevard wat gegeten en gedronken en naar een bandje geluisterd dat daar op het terras speelde. (zie video's  1 / 2 )
Met nog zoveel kleine kinderen op de boulevard, loop je niet veel risico.
Wat zit die vrouw nu te drinken. Iets der-gelijks zag ik ook in Cuba. Even gevraagd. Een margaritha met Corona bier, gaat zo op zijn kop (in een houder erin). Rond 20.30 uur naar het hotel teruggegaan voor een drankje in de bar en daarna even tv gekeken op dit enorme scherm. Veel gro-ter dan thuis. 

Dag 26 - 27 februari
Op grote hoogte wordt ik wakker. De zon schijnt al lekker naar binnen. Het uitzicht is fabuleus. De gewone douche of regen-douche, je mag hier kiezen. Ontbijten. En mocht je met een kater opgestaan zijn, direct na binnenkomst in het restaurant staat daar het tegenmiddel klaar, vodka met tomatensap .......ofwel recept voor Bloody Mary.


In de lift realiseer ik mij dat ik best ver-wend ben door de dame aan de receptie met een kamer op een 'executive floor' (19). Ontbijtbuffet, de eerste sinds lange tijd. Eerst mijn overtocht naar San Juan (Puerto Rico) regelen. Kantoor van Fer-ries de Caribean zit naast hotel. Gesloten, nationale feestdag. Nacional Independan-ceday. Online, niet mogelijk. Chatmoge-lijkheid, geregeld. Dan op pad, op weg naar het koloniale deel, het oude gedeel-te. Wanneer ik het hotel verlaat komen alweer de lekkerste latinklanken mij tege-moet, een soort podium staat klaar met stoelen en tafels. Partytime? (zie video)
Het stinkt gewoon wanneer je langs het water loopt. Oh ja, die twee reuzen waaraan men begonnen is en die wellicht door faillissement van de aannemer of het gebrek aan financiële middelen van de opdrachtgever nooit afgemaakt werden. De ene zou een prachtig hotel worden. Locals zitten te picknicken en de eerste straatventers zijn alweer actief. Wat is dat toch met die tribunes, mensen langs de kant en bussen, auto's en moto-ren die heen en weer rijden. Hé, een Amerikaanse schoolbus, best lang deze. De eerste stadsgezichten hebben weinig interessants te bieden. En als mij het be-richt bereikt dat de president zelf naar Santo Domingo komt om mij gedag te zeggen, besluit ik terug te gaan naar de boulevard waar het rond het middaguur al zo druk was. 14.30u komt hij. Een agent had van de nationale politie, had het over 15u. Maar niets. Toen vertelde een ande-re politie-agent, 16u. Ik denk kan ik mij nog even verkleden, wel zo netjes als je de president ontmoet. Teruggekomen langs het traject op de boulevard vertelde een local, 17u gaat het beginnen. Er spre-ken er echt weinig Engels. Het werd al-met-al lang wachten, in het zonnetje, terwijl aan beide zijden het helemaal vol stond met Dominicanen en er nog van alles voorbij stroomde. En dan ja hoor, een tiental saluutschoten door een kanon, er varen al marineboten langs de kust. Er gaat iets beginnen. Toen bleek dat de president er niet voor mij was, maar om het defilée af te nemen van de militaire parade. Gedurende ruim 2 uur passeer-den duizenden militairen en misschien wel 200 voeren vaartuigen. Het hele Domi-nicaanse leger en aanverwante diensten kwam voorbij. Hele barteljons van land-en luchtmacht, marine, douaniers, honden-brigades, drone-units en al niet. Wat op-viel was dat er heel veel vrouwen in de dienst meedraaien of in gemengde units of in specifieke vrouwenunits, zou zo maar eens een procent of 35/40 kunnen zijn. Commandotroepen, in cammou-flagekleuren met volle bepakking, goed bewapend al dan niet zingend en zelfs met hun onderdeelmascotte. Zo zagen we een soldaat met een leguaan en een met een slang langskomen. Indrukwekkend allemaal. Natuurlijk ook een aantal militaire orkes-ten. Motoren, quads, buggy's, maar ook de grotere voertuigen, een tank, afweer-geschut, reddingsboten, patrouilleboten met enorme motoren, paarden en ezels, trucks, een helikopter, een trein, gondels, het kwam allemaal voorbij terwijl een aantal helikopters en gevechtsvliegtuigen in formatie langs de kustlijn vlogen, marinevaartuigen voor de kust lagen en er zelfs een dwarsgetuigde driemastbark voorbij vaarde met de Dominicaanse vlag. Wat een spektakel! Zo kreeg deze dag een heel bijzondere wending, die je als toerist niet op de hoogte zijnde van de misschien wel 100 feestdagen in dit land, natuurlijk niet verwacht. Maar wat heb ik genoten van de hele entourage. Die dui-zenden locals die elke keer extra hard gingen juichen wanneer er vooral een vrouwengroep voorbij kwam. Grandioos de groepsdynamiek die dan ontstaat. Dominicaanse Republiek, gevaarlijk, hoezo?
Benzine kost hier € 5 voor 4,2 liter.

Ik heb een top 14 van filmpjes samengesteld. Met muziek, zang en zonder dit.
Video 1     Video 4     Video 7    Video 10    Video 13
Video 2     Video 5     Video 8    Video 11    Video 14

Video 3     Video 6     Video 9    Video 12    Afsluiting parade


Laatste blik uit mijn raam.
Check out. Maar ik mag mijn bagage nog even daar laten tot ik echt vertrek. Loop nog even naar de overkant om nog even aan het water te zitten. En dan kijk je naar beneden en dan vraag je je af waarom maken mensen er toch zo een puinhoop van.
13.30u richting de ferrie. Weer een hoop papierwerk. Mede ook omdat je in terminal eerst bagagecontrole en paspoortcontrole van de Dominicanen hebt en daarna weer een dubbelcheck van de emigratiesdienst en paspoort-controle van de douane van Puerto Rico. En elke keer maar hopen dat alle papieren in orde zijn. Het is overal weer anders. Gelukkig hier de ESTA-test zodat ik vrijdag probleemloos de USA (Miami) in kan Puerto Rico hoort bij de USA.


Na ruim een uur mogen we aan boord. Eén roltrap. Roltrap twee. De bachatta-klanken komen ons van bovenaf tegemoet. Heerlijk. Ik neem de pas voor mijn hutdeur in ontvangst en ga op zoek naar mijn hut. Dat valt niet tegen. Een mooie kamer met badkamer en maar liefst vier slaap-plaatsen en een bureautje.
Klokslag 18u, trossen los (video) en we varen de haven uit langs het oude fort.
Rechts zien we nog de marinesche-pen en de driemaster liggen van de vorige dag. Vanaf de ferrie zien we de twee geraamtes staan en mijn hotel, de middelste van de drie.

En zo zien we Santo Domingo lang-zaam verdwijnen. Tijd om het schip te verkennen. Het is altijd goed om te weten waar de reddingsloepen han-gen en de reddingsvlotten.
Zo zijn er verschillende bar's met een bandopstelling, allerlei soorten zitjes en natuurlijk zowel binnen als buiten. Restaurants, een gokhal (zij noe-men het Casino), een drankenwinkel, een beautysalon, een medische post en diverse lounges waar je lekker kunt zitten.

De schemer treedt in als de band be-gint te spelen. Later zullen ook nog een magic man, danser en danseres-sen en een comedian, waarvan ik na-tuurlijk nauwelijks iets mee krijg, op-treden. 
Natuurlijk heerlijk zitten genieten van de band. Geniet even kort mee.

 

Optreden 1 en 2

Aan het eind van het programma mochten er nog een aantal gqsten met de dames op de foto.vZo'n gelegenheid laat je niet aan je voorbij gaan. De buitenbar (dek 8) ging dicht dus nog even een lekker mixdrankje gehaald bij de binnenbar (dek 7) en gezellig zitten babbelen met een goed Engels sprekende eind 20-er, die geprobeerd heeft aan het werk te komen in de Dom. Rep. en nu teruggaat naar zijn familie op Puerto Rico


Dag 28 - 1 maart

Word s’nachts een keer wakker voor een toiletbezoek. Even zitten. We worden aardig heen en weer geschud. Uiteindelijk goed geslapen. Om 7.40u liggen we weer aan een kade naast een klein vliegveld.
Ondanks dat het schip 9 dekken heeft, is het
7e best wel hoog. Toch? Unboarden.

Nee hé, weer douane, alsof er onderweg ie-mand op deze enorme schuit heeft kunnen klimmen. Taxi’s voor de deur, richting het hotel, waar ik eigenlijk pas om 15u terecht zou kun-nen. Maar er is beweging en na een kwartier (check) mocht ik toch naar mijn kamer. Lekker, hoef ik niet uren op straat te zwerven met mijn tas en jas. In de redelijk grote kamer met bad-kamer een aantal positieve dingen. Maar ook direct al een aantal minpunten. Het prijsverschil met het Caladonia is nihil en dan ben je met zo'n prachtkamer op 19 hoog, natuurlijk erg verwend.
Een hoop hoogbouw hier, zelfs rond het oude gedeelte van San Juan, waar we net langs reden.

Wat mij direct opviel op weg naar mijn hotel was dat het zo schoon was. Nou heb ik er wel voor gekozen mijn onderkomen te zoeken in een betere wijk, maar ook rond de haven geen rotzooi op de weg. De auto's zijn vrij nieuw. Veel pickups, maar ook redelijk wat electrische auto's. Ik zie wel veel schade op de auto's. PR heeft geen eigen muntheid, alles gaat hier in American $ en het is flink duur hier. Je zou dus zeggen dat de lonen hier flink hoger moeten zijn dan in de vier door mij eerder bezochten landen. Leuk die buggy's die je kunt huren.

Waarom Puerto Rico in deze reis meenemen?
Niet alleen voor de salsa en andere latin mu-ziek, maar ook om nog iets terug te vinden van Westside Story, de legendarische 60-er jaren film die direct met PR geassocieerd kan wor-den. Op 25 februari werd de nieuwe musical versie hier niet zo ver vandaan in PR gelan-ceerd. 
Vandaag heb ik eindelijk iets kunnen doen, waar ik tijdens al die stedenbezoeken niet aan toe gekomen ben. Naar het strand, lekker door de branding slenteren. 200 meter van het strand, stond er in de beschrijving. Ze waren er alleen vergeten bij te vertellen dat er een hele rits torenflats tussenstonden met omheiningen waardoor de af te leggen afstand een aantal maal de opgegeven 200 meter werd. Maar ook bij de Jacuzzi, had ik een ander beeld. 

Even een koffietje doen. Lachen, aan de tafel aan het raam, is je zitplaats een schommel. En ze hebben hier koffie die met rum, whiskey of tequila is geimpregneerd. Heel bijzonder.


Dag 29 - 2 maart
Gisteren nauwelijks gelopen. Eergisteren reisdag, niet ge-lopen. Mezelf verplicht van-daag in ieder geval een kilo-meter of 6/7 te wandelen. Te beginnen op de ochtend. Die zon op je kop, natte voeten, natte broek, pislauwe water. Balen! Of toch niet?


Nee natuurlijk niet. Dit is nog even echt genieten, terwijl het in Nederland s'nachts vriest, moet ik de airco constant laten werken om mijn kamer op een aangename temperatuur te houden. Even wat eten en drinken. Jeetje wat is het duur. In Cuba bij het 5-sterren-hotel aan de oceaan, betaal-de ik € 2,75 voor een Pina Collada. Hier € 10 aan de oceaan. Heerlijk lang het strand.
Op de terugweg passeerde ik nog een be-graafplaats. Mooie plek zo aan het strand.
En mocht je in een appartement er naast wonen, heb je toch het idee dat je vader of moeder nog en beetje bij je is.
Ik  was met wandelen zo enthousiast, dat ik terug een kilo-meter of twee een stukje gebust heb. Gratis. Aardige bus-chauffeur. Benzine kost hier overigens $ 0,91. Nog steeds minder dan de helft van wat wij betalen ondanks de hoge prijzen hier.

Wat een bijzondere boom weer bij mij in de straat.

Vanavond het oude San Juan bezocht. Volledig omheind door een vestingmuur vanaf eind 15e eeuw is er gebouwd door de Span-jaarden om o.a. de hollanders buiten de deur te houden. Begin 1600 was alles gereed inclu-sief tientalle uitkijktorentjes. Als je ziet hoe breed de verdedigingspanelen zijn, is het echt een immense klus geweest zonder de huidige machines die we nu kennen. Maar werkelijk indrukwekkend.
We zien ook nog wat woningen die buiten de muur, tussen de muur en de oceaan gebouwd zijn. Deze woningen hebben enorm te leiden gehad tijdens de orkaan die in 2018 Puerto Rico teisterde. Veel daken zijn van de huisjes gerukt en daarna is er een zware verpaupe-ring ingetreden, omdat de schade natuurlijk niet vergoed werd. Ook Trump heeft PR niet willen helpen fi-nancieel. Ondertussen vertrekt er een prachtig cruiseschip die vermoedelijk bezig is aan een Caribeantrip.

 

 

De oude brandweerkazerne is jaren als casi-nog gebruikt en het uitzicht over het park is prachtig.
Kleurrijke huisjes zoals in Spanje en op Cura-cao veelal met planten aangekleed en daar tussen leuke restaurantjes in pandjes, maar ook in de steegjes. Het lijkt wel of er door de overheid verplicht wordt de gevels goed te onderhouden. Velen staan strak in de verf.

Hele veel leuke goed verzorgde winkels en horeca.
Overal op straat zie je katten/poezen die het enorm maar hun zin lijken te hebben. Ook in het park hele clusters en daar wordt je ge-waarschuwd voor overstekende katten, wan-neer je er met de auto rijdt. Ik heb er al zo'n 60 gezien, dus het moeten er echt honderden zijn, die er stuk voor stuk verzorgd uitzien. Ja, je struikelt er bijna over.

Banco de Popular de Puerto Rico.
Standbeelden ter ere aan de spanjaarden die PR zoveel diensten hebben bewezen 400 jaar geleden.
En nog een cruiseschip.
Dat grote grijze gebouw is van de US Post maar is ook een US rechtbank.
Wat dat witte gebouw is met die grote Amerikaanse vlag, is mij nog niet duidelijk geworden. Het werd goed bewaakt en je kon er niet dicht bij komen.

De politie zit er relaxed. Zij rijden op Harley's omdat de smalle straatjes zich niet lenen voor auto's. Daarnaast zijn sommige heel erg stijl en rijd je met een motor mak-kelijker naar boven.
Weer een heel bijzondere boom in dit stadsparkje.
Mij was aanbevolen La Factoria, omdat daar salsa gedanst zou worden. Vanavond echter niet. Dan maar wat PR-biertjes drinken bij een ander leuk barretje met latin muziek. Ook was mij The Cannon Club aanbevolen. Een wat schiekere gele-genheid, soort salon, dat uit verschillende ruimtes bestond en naar achteren toe met verhogingen leek opgebouwd. De tijd leek er 50 jaar stilgestaan te hebben. De eigenaressen, dik in de 70, liep met haar papegaai en kakketoe op de schouder door de zaak om mensen te verwelkomen.

De grijze roodstaartpapegaai liet van zich ho-ren en kreeg wat te eten om hem in toom te houden. De kakketoe had meer interesse in de live muziek. Weer een totaal ander optreden door Laura, die ook nog even voor mij zingt, eerst in het Engels en ook nog in hetSpaans. Bekijk hier de video's:

- Wonderfull world
- Climb every mountain
 - Happy birtday / kakketoe


Dag 30 - 3 maart

Mooie tijd voor een vlucht, 10.15u. Even een broodje gehaald. Voor het eerst weer bruin brood, dat was de laatste weken nauwelijks te krijgen. Thuis met pindakaas, honing en kaneel. Hier doen ze er peanutbutter en aardbeienjam op. Weer eens wat anders. Best lekker. Taxi kwartier te vroeg. Was zo goed als klaar, maar toch even in een hurry. Dacht 4 km van airport kost een paar dollar. Nee dus. Het zijn echt boeven die taxichauffeurs. Gisterenavond met hetzelfde bedrijf, ruim 10 km, het zelfde bedrag als nu voor 4 km. Binnen 15 minuten door douane en bagage-check. Ze wilden wel mijn flesjes anti-mug even controleren. Per ongeluk drie mee. Heeft geholpen. Heb 1 mug gezien. Ze waren er gewoon niet. Behalve een paar kleintjes, ook geen vliegen, ondanks het vele vuil op straat. Wonderbaarlijk.
Even vergapen aan die wanden vol whiskey. Helaas geen plek in mijn tas. Het vliegtuig is volgeboekt. Dit vliegtuig lijkt breder en hoger dan de vorige waarmee ik reisde. Mooi ruimtelijk gevoel bij Spirit, de maatschappij waarmee ik vandaag vlieg. Aan de andere kant van het gangpad een bijzondere passagier. We hebben gezelschap van een Franse Bull. We komen een half uur later aan in Miami. Had verwacht graadje of 20, maar het is hier ook 29. Sta ik met mijn vest en jas 🥴. Met de hotelshuttle snel in het hotel, het ligt vrijwel aan het vliegveld. Vanaf de snelweg zie ik mijn vliegtuig staan. Het is best winderig hier. Dat is weer apart. Had dat eerder in Luxemburg vanuit het hotel zicht op het vliegveld en de start- en landingsbanen. Aan de andere kant de lagune en in de verte downtown Miami. Mooie stek weer.
Morgen stond een dagje Disneyworld ge-pland, omdat ik er van overtuigd was dat Or-lando in de buurt van Maimi lag. Niet dus.

 


Het was vandaag wel wat bewolkt. Eigenlijk was het beter dan die volle zon gisteren om nog lekker luisterend naar Radio 10, een paar uur op een stretcher aan het zwembad door te brengen met een temperatuur van 31 graden.
Morgen is het zover, dan ga ik inpakken om op het laatste moment uit te checken, want ik vlieg pas om 16.45 uur en wanneer ik tegen 12 uur uitcheck, duurt het wachten op het vliegveld niet zo lang. En dan weer de tijd aanpassen. Tijdens mijn trip heb ik met 5, 6 en zelfs 7 uur tijdsverschil moeten dealen. Nu slaap ik tot 8.45 uur (13.45 uur NL-tijd) uit. Wordt weer even wennen, zo 'vroeg' op weer.
Ik ben er nu wel echt aan toe om naar huis te gaan. Eerst naar Lissabon en daar overstappen voor Schiphol, waar ik maandag rond 12.45 uur zal landen. 

Dag 31 - 4 maart
Ik had willen bussen, maar 750 km v.v. is niet te doen op een dag, dan had ik drie dagen moeten uittrekken hiervoor. Hier het bewijs dat het mogelijk is en voor maar $ 20. Dus voor vandaag niets gepland. Nu ben ik niet zo iemand die een hele dag aan het zwembad gaat liggen. Een paar uurtjes bij 32 graden en een lekker windje met een 1/2 liter Corona van de tap. Dat lukt mij wel. Daarom besloten Miami centrum met een bezoek te vereren. Dat betekende, met de hotel-shuttle naar het vlieg-veld. Dan met een treintje naar een centraal station, waar de huurauto's uitgegeven worden en reizigers wat langer kunnen parkeren, bussen komen en ook de metrotrein die ik nodig had om naar het centrum te komen dat ik op zo'n twee kilometer van de terminals bevindt. Een station met de metrotrein en dan overstappen en door naar downtown Miami.

Natuurlijk veel wolkenkrabbers, hele dikke auto's, sportwagens, een pick-uptruck met wel een hele grote aan-hanger. Bij inspectie bleken daar weer minimaal 2 auto's in te kunnen.  

De nieuwe Chevrolet Corvette en twee Ferrari's, niet bijzonder in het straat-beeld van Miami. 

Miami is een vrij nieuwe stad en daar om vind je er weinig historie, behalve dit bijzondere kerkje. En wat doen al
die Courthouse(s) hier. Hebben ze zo veel rechtszaken hier? 
Heb je de oplossing gezien voor het parkeerprobleem? Auto's stapelen. Misschien ook iets voor ons.
Naast die enorme wolkenkrabber, zag je de historische bibliotheek. Ik ben even binnengelopen. Wat een prachtig pand. Alleen dat ze ook DVD's uitle-nen, lijkt mij wat achterhaald. Ze heb-ben hier standaard YouTube en Netflix op de tv's. In het zelfde complex zaten ook een museum over de historie van Miami en over de carriere van een re-gionaal bekende artiest, die wij hele-maal niet kennen, daarom overgesla-gen. Er hingen wel een aantal fotoś uit jaren '60, '70 en '80. Dat fascineerde me vooral die oude foto van Mohammed Alie, de klassieke auto's op de stadsge-zichten en natuurlijk een foto van de wereldberoemde serie, 'Miami Vice'.
En dan loopt er midden in de stad een eekhoorn voor mijn voeten. 

En wat ik dan ook weer zo bijzonder vindt, dan bevind je je in het hart van het businessgedeelte van deze wereld-beroemde stad en dan loopt er zo maar een fly-over doorheen met maar liefst 4 verdiepingen.

Er zijn vele manier van vervoer moge-lijk in deze grote stad. Naast de auto, de fiets, de electrische step en de taxi, kun je rondgereden worden in een electrisch wagentje met zo'n 7 zitplaat-sen en met deze bijzondere bus die we uit films kennen. Dan is er de metrotrein waar ik mee gekomen ben en een hele bijzondere monorail, die weer op een ander niveau rondrijd en van station via parkeergerages naar andere stations rijd. Het is heel gek wanneer je zo'n treintje dat van gewo-ne autowielen is voorzien, uit zo'n ge-bouw ziet komen rijden. EWn dan is er voor de wat grotere afstanden der touringcar en wie kent hem niet uit de oude films, de greyhoundbus, die inmiddels wel wat gemoderniseerd is.
Dan toch een straatje met leuke win-keltjes en wat restaurantjes. Tijd voor een break.

En denk nou niet dat ik steeds aan de drank heb gezeten, waarop het mis-schien wel geleken heeft, maar een smoothie ging er ook tussendoor.

En na dit pand met goud bekleed be-wondert te hebben, terug naar het sta-tion om via de verschillende vervoer-middelen, in omgekeerde volgorde weer de weg naar het hotel te vinden.
Zo dat zij wel een heleboel YellowCabs bij elkaar.
Lekker wanneer je beneden je, die rijen auto's ziet staan en al die drukte op het vliegveld ziet, je je rustig op enige hoogte kunt voortbewegen. Mijn shut-tle was er binnen 10 minuten, dus weer snel terug in het hotel om nog wat zon-uurtjes te maken. Florida noemt zich niet voor niets de 'Zonneschijnstaat'. 


Dag 32 - 5 maart
De dag van vertrek. Gelukkig hoef je op zondag pas om 12 uur uit te checken, dus ik kan nog even van het mooie weer genieten en nog e-ven genieten van de locatie van het hotel naast de start-en landings-baan van Miami Int. Airport. Na het uitchecken nog even aan de wan-del in de fraaie omgeving en een klein hapje eten bij de mexicaan. 
Wel uitkijken wanneer je onderweg loopt te appen, staan van die gekke gele dingen midden op de stoep.
Ook makkelijk dat ze aangegeven waar koud en waar heet water uit komt. Of toch niet? 
Daar waar we eerder de bankjes met spreuken en 'ter herrinering aan' tegen kwamen, gebruiken ze ze in Amerika voor marketingdoelein-den.


En dan is het zover, de thuisreis zit eraan te komen. Inchecken online gedaan, geen ruimbagage en vrij snel door douane en security heen. 3,5 uur wachten en mijn vlucht naar Lissabon is een uur vertraagd, dus 4,5 uur. Heel dom dat ze vliegtuigen vanaf 5 gates, vrijwel tegelijk laten vertrekken.
Alle stoelen bezet, maar ook de hele vloer bezaaid met mensen, het lijkt de demonstratie op de A12 wel. Niet echt prettig, die mensenmassa. Het grote volge-boekte vliegtuig (8 stoelen per rij) 
was wel weer een verademing, na al die kleintjes. Uit het uitgebrei-de entertainmentprogramma eerst wat muziek geluisterd en toen, hoe kan het anders, naar de film over het leven van Elvis (2022). Weer even genieten en de set terug zien die ik op Graceland live gezien had. 

Dag 33 - 6 maart
Ondanks dat het nog voor zessen was toen we op Lissabon landde was het er al ontzettend druk. Er zouden 63 vliegtuigen vertrekken de komen 2 uur. Even de Benfica-winkel ingelopen en er ook weer snel uit na de prijzen even beke-
ken te hebben. 
Hier hebben ze nog die rookaqua-riums op het vliegveld, zij dus nog niet zover als in Nederland.
En toen het venijn zat in het staar-tje. Ik wist dat mijn rugtas onder de stoel van mijn voorganger zou moeten. Op de eerdere 14 vluch-ten was dat niet nodig geweest en nu de 15e dus wel. Op zich niet zo erg, maar wanneer er dan iemand naast je zit die 1,5 keer zo zwaar maar vooral 1,5 keer zo breed is als jij, dan wordt de laatste plekje wel een heel erg krappe. Dit was
echt heel vermoeiend om zo 'op-gevouwen te zitten, gedurende 2,5 uur.  En dan kom op je op Schip-hol en wil je de bus pakken. 'STAKING'. Gelukkig rijdt de 300 wel en moet ik het laatste stuk maar lopen.
 


9 bestemmingen - 15 starts en landingen + 1 boottocht
 totaal 27.381 km afgelegd


Eindconclusie.
22 jaar lang was mijn eerste Braziliereis (2000) de mooiste trip ever. Natuurlijk hebben de twee reizen met de Bato Band in 1974 en 1981 heel veel indruk gemaakt. Maar die waren in gezelschap en volledig door het bandbestuur georganiseerd. Brazilie, was een enorm avontuur, waar van alles had kunnen gebeuren of mis had kunnen gaan. Dat gelukkig niet gebeurde.
Deze muziektrip, daar zaten een aantal langgekoesterde wensen in. En het had op vele momenten mis kunnen gaan. En dat maakte het soms zo spannend. En natuurlijk ging het twee keer mis, maar de tegenslagen waren niet onoverkomelijk. En ja de twee vliegreizen welke ik extra heb moeten boeken, waren de twee duurste van de gehele trip, maar wel ingecalculeerd. Ik heb mij op geen enkel moment bedreigd gevoeld, maar wel altijd rekening gehouden met het feit dat er iets kon gebeuren en groepjes locals omzeild.
Geen gezondheidsproblemen of problemen met voeding gehad en daar ben ik natuurlijk heel erg blij om. Ondanks de beper-king om onderweg niet van je telefoon gebruik te kunnen maken en dus telkens een stap vooruit te moeten werken, wanneer bv. kaarten niet voor handen waren, heb ik er slechts één keer overwogen de trip af te breken. Net nadat ik in Mexico City was aangekomen heb ik gedacht 'waar ben ik aan begonnen'. Maar de overgang van New Orleans naar Mexico City Old Town, was dan ook zooooo groot.

Het geheel overziende kan ik gerust stellen dat deze missie geslaagd is en dit de beste en mooiste trip 'ever' is geweest voor mij. Daar deze niet te evenaren is, heb ik besloten daar ook geen poging meer toe te zullen doen. En ja, er zijn enkele steden waar ik heel graag nog een keer naar terug wil, maar dan in een combi van twee en voor niet langer dan een dag of 10/12.

Wat is het meest tegengevallen?
Die papierwinkel, die voor ieder land anders kan zijn en de grenscontroles door douane en security, hebben heel veel stress opgeleverd. Ondanks je voorbereidingen weet je nooit hoe het afloopt en die macht/arrongantie die veel van die gasten uit-stralen, is echt niet leuk. En dat treineren, zo van ik heb alle tijd, hoezo wil jij asap naar je hotel? Als je uit het rijtje gehaald wordt omdat er iets mis zou zijn met je paspoort of voor een drugscontrole, dat waren niet de prettigste momenten kan ik je zeggen. En waarom, ik had alles in orde.

Wat waren de tien meest indrukwekkende/memorabele momenten tijdens deze trip?  Volgorde?

1. Bezoek aan Graceland - Memphis
2. Buena Vista Social Club-tribute - Havana
3. Independenceday - Santo Domingo
4. Optreden Mariachi's - Mexico City
5. Bob Marley house - Kingston

6. Top of the Rock - New York
7. Tropicana Festival - Havana
8. Ferrie overtocht naar San Juan
9. Mississippi vaartocht - New Orleans
10. Hotel Catalonia Santo Domingo